Vaste passanten

Ze vormen een vast herkenningspunt tijdens de dagelijkse fietsrit naar het werk. De vaste passanten die net als ik elke werkdag op ongeveer hetzelfde uur passeren aan hetzelfde punt.​

Ik ben onlangs verhuisd en heb de oude vaste passanten ingeruild voor nieuwe. Het duurt een tijdje voor je ze herkent. Maar na een paar weken knik ik al goeiemorgen tegen het meisje met de guitige glimlach.

De fietser met de krullen die me elke morgen tegemoet raast, kijk ik liever niet in de ogen. Ik vind hem namelijk een beetje eng. Hij fietst alsof zijn leven ervan af hangt, met trekkende en sleurende bewegingen. Elke werkdag opnieuw. Moet je vast veel van zweten. Ik hoop dan ook dat hij een douche heeft op zijn werk. Dan kan hij zijn mooie krullen ook nog eens wassen.

Door de verhuis heb ik afscheid moeten nemen van de jogger die elke morgen met een veel te korte short en een veel te grote rugzak naar zijn werk liep. De oudere dame met het korte haar en steeds diezelfde jas, zomer of winter. En de krullenbol die ...

Hé, is dat niet diezelfde?